وطنم،ای به فدای توهمه جان وتنم / جان من نیست بهایی که به پایت فکنم
بی تو این قالب مرداربه هم در شکنم/ رنگ عشق از تو بگیرد همه شعرو سخنم
جزبه مدح تو من ازمدح کسی دم نزنم/خامه درمدح تو فرمان نبرد می شکنم
گرچه بازوی قلم را نبُوَد آن یارا/ دگران را بکند مدح بجز نام تو را
خامه ام عشق وطن دارد بی چون وچرا/ تربتت مام وطن !کعبه مقصود مرا
کفرنبوَدکه بگویم تو بتی من شمنم/ تو گلستان منی ، بلبل باغ تو منم؟
جزتو دلدارندارم تو مرا همچوصنم/ من سراپای وجودم همه حب الوطنم
بی تو درجنت فردوس به بیت الحزنم/ بی تو من ملکت فردوس برین را چه کنم
حلقه ی مهرتو آویخته ام درگوشم/ مُهرمِهر تو به دل کرده چنین مدهوشم
مهرت ازدل نرود هیچ،که تا من هستم/از می ناب تو من بیخودم وسرمستم
تو ز بیگانه وازخویش جراحت داری/ زان همه زخم تن و غصه وغم، بیماری
هم ز بیگانه و هم خویش چنین تبداری/ شب و روزت همه شد مام وطن! غمخواری
من چو فرهادم و ای ملک توشیرین منی/ سرزمینم ! تو همان دین من،آیین منی
ماهرویم ! تو همان زخمیِ خونین منی/ جام زهراز تو بنوشم، میِ نوشین منی
آنکه تو ندارد نتوان زنده شمرد/ سربداری که ز عشق تواثر یافت نمرد
اوست زنده که چو جان جسم تو درسینه فشرد/ هرکه شد عاشق تو آتش عشقش نفسرد
سربدارت تو نباشی سر و جان را چه کند؟/ کاش صد جان وتنش بود به پایت فکند
شیشه عمر اگر در رهِ جانان شکند/ ای خوش آن طایرقدسی زقفس دل بکند
انتهای پیام/
